Waarom je juist moet fietsen als het regent en hard waait

Heel veel regen, harde wind en dus een lage opkomst. En zo gaat het meestal. Als het regent blijven de meeste mensen liever binnen; ik ook.

Zij die deze zondagmorgen toch kwamen, twijfelden ook. We keken naar buiten en werden niet vrolijk. Eenmaal op de fiets was het eerste dat we tegen elkaar zeiden: “het valt eigenlijk best mee” niet veel later gevolgd door “ik ben blij dat ik gegaan ben.”

En ook dat is zoals het meestal gaat. Als we binnen zitten en het regent, dan willen we niet naar buiten. Zijn we eenmaal buiten, dan valt het vaak mee en zijn we blij dat we toch gegaan zijn. Regen en wind doen ons kennelijk toch goed.

Wind mee is het beste duwtje in de rug en echt harde wind tegen dwingt ons tot het uiterste te gaan. Als je geen zin hebt is het een kleine ramp, maar ga je er vol voor dan wordt je beloond met een fantastisch gevoel. Zeker in combinatie met regen.

Iets valt er dan van je af. Iets moeilijks. Iets tussen mensen. Iets dat over ik en de ander gaat, over de beste zijn, over aardig gevonden worden, over hoe je gezien wordt en hoe jij de ander ziet. Dat gedoe valt weg als je samen tot het uiterste gaat.

Je kunt het ook zien in de ander. De blik is puur. Heel menselijk. Eigenlijk kijken we allemaal zo als we echt afzien. Ik kijk graag in deze ogen. Herken alles wat ik zie en zie in de ander hetzelfde als in mijzelf. Het maakt ons tot broeders en zusters en tot hele goede vrienden.

Ik kijk uit naar de volgende rit in de regen ?

Christiaan Warger

keyboard_arrow_up