The Great Conversation

Een tijdje terug keek ik naar een documentaire van Tegenlicht over een milieuactivist die de milieubeweging de rug toe heeft gekeerd en die inmiddels een teruggetrokken bestaan leidt met zijn gezin.

Tijdens de uitzending deelde hij een interessante visie, namelijk dat achter alle grote problemen in de wereld een diepe spirituele crisis schuilt. Hij noemde ook een schrijver die het had over ‘The Great Conversation’ en dat we die (grotendeels) zijn kwijtgeraakt. Het gaat hier over een contact en begrip van de natuur die dieper en verder gaat dan onze huidige kijk op de natuur.

Of in mijn eigen woorden: als je een boom ziet als hout waar je iets van kan maken dat jij of iemand anders waardevol vindt, dan hak je vrij makkelijk een boom om. Als je een boom kunt zien en ervaren als een manifestatie van leven, als een bron van zuurstof, als iets waar we afhankelijk van zijn en zelfs een soort van verwantschap mee hebben in de zin dat wij net als de boom onderdeel zijn van de natuur; dan hak je minder snel een boom in.

Inheemse volken kijken soms nog verder dan dat en zien in de bomen, in de meertjes en de dieren iets dat ze de geest noemen; de geest van het bos, de geest van het meertje. De woorden suggereren soms een soort van personificatie, maar misschien proberen ze met de woorden vooral ‘iets’ uit te drukken dat zich lastig in woorden laat vangen. Iets dat daarbuiten staat en dat je vervult met respect en ontzag. Zelfs als je er maar een glimp van ziet. Zeker dan hak je niet zomaar een boom om; iets dat we nu toch met groot gemak doen. En als je het dan doet dan voel je wellicht dankbaarheid. Iets dat de Westerse mens zelden nog voelt vrees ik.

Behalve dat ik graag in de natuur ben en graag fiets, en dan druk ik me zuinig uit, is het ontmoeten van de natuur, haar te leren verstaan, haar schoonheid te ontdekken en te voelen toch soort van hoger doel van iedere gravelrit. Om zo The Great Conversation aan te gaan, te ontdekken en verder te verdiepen. En dat begint met luisteren en kijken en hopen dat kijken zien wordt.

De ervaringen die je dan wellicht opdoet helpen je om mens te worden en minder de hongerige consument die vanuit onrust op zoek is naar afleiding in de vorm van nieuw, meer en anders. Dat laatste is een pad dat je nergens anders brengt dan bij de kassa van iemand anders en zeker niet bij jezelf en alles wat echt van waarde is. En ik geloof zeker dat als een spirituele crisis transformeert in spirituele rijkdom, dat we dan prima in staat zijn om de grote problemen op te lossen en dat we iets kunnen vinden in onszelf waar we al die tijd echt naar op zoek waren.

Christiaan Warger

keyboard_arrow_up