Samen uit, samen thuis?

In juni 2019 mocht ik voor het eerst een gravel fietsclinic begeleiden met klanten van HOYA, een internationaal opererende fabrikant van lenzen. We vertrokken met 12 deelnemers en kwamen aan met 3 deelnemers. Oeps.

Belangrijk om te weten is dat de niveauverschillen groot waren. Dat fietsen in Zuid-Limburg al zwaar is maar dat offroad fietsen in de heuvels daar nog een flinke schep bovenop doet. Ook was de route van 59 kilometer fors te noemen voor deze groep.

Ook belangrijk om te vermelden: iedereen had een super leuke dag en kwam met een grote glimlach aan in het hotel. Toch voelde ik me er ongemakkelijk bij, ook al had ik veel deelnemers het nodige fietsplezier ontnomen als ik de groep bij elkaar had gehouden en we er met zijn allen de brui aan hadden gegeven op ongeveer de helft. Ik weet zeker: ik heb goed gehandeld, maar wat zit dan dwars?

Met fietsclinics op de weg kun je behoudens valpartijen en materiaalpech ‘samen uit, samen thuis’ bijna garanderen. Offroad in de heuvels kan dat niet. Sterker, je kunt beter garanderen dat het niet lukt.

Offroad in de heuvels is een afvalrace en ‘survival of the fittest’ ineen. Als je stuk zit kun je niet meer fietsen en lopen is dan snel ook niet meer te doen. Op asfalt is het al niet fijn. Ook iemand duwen kan op asfalt wel maar offroad tijdens de klim zeker niet.

De laatste (bijna) gelosten van de groep keken naar de Dodeman (de laatste echte klim), schudden van nee en stapten vrijwel direct af. Zwoegend klommen ze te voet naar boven op hun wiebelige fietsschoentjes, de fiets met twee handen naar boven sleurend al puffend en hijgend om na 100 meter tot het besef te komen dat dit waanzin is. Het zit ons diep ingebakken: opgeven is geen optie. Toch kozen ook zij het hazepad, in dit geval een vrijwel vlakke omweg terug naar het hotel. Heel verstandig.

Nu ik er zo over nadenk is het toch ook wel mooi: samen starten en fietsen tot je niet meer kunt. Niets heroïscher ook dan je eigen grenzen opzoeken en verleggen.

Christiaan Warger