Pas op de plaats

Het coronavirus heeft Nederland sinds een week echt in de greep en de gevolgen daarvan zijn meteen groot. Vooral voor de mensen die nu op IC liggen en die vechten voor hun leven. Gelukkig zijn ze omringd door dappere mensen die met hun meevechten in moeilijke omstandigheden. Ook al moet de echte vuurdoop nog komen; het is nu al alle hens aan dek.

Ook leven veel mensen in angst over hun eigen gezondheid of die van hun dierbaren. Je zult maar kanker hebben en dat je behandelingen worden stopgezet. Ook als je er begrip voor hebt omdat je snapt wat de reden is, moet je het maar slikken en een plek kunnen geven.

Veel mensen voelen zich nu extra eenzaam en kwetsbaarder dan ooit. Wat gaan de komende dagen hun brengen? Ook zijn er veel mensen die van de ene op de andere dag geen werk meer hebben waar een andere groep ineens voor twee moet werken. Ik leef met ze mee.

Ook voor fietsers heeft het coronavirus gevolgen. We worden dringend geadviseerd om alleen te fietsen. De kans dat je het virus inademt op de fiets is nagenoeg nul en als je alleen fietst kun je niemand besmetten. En fietsen is goed voor je longen. Dus blijf fietsen, maar fiets wel alleen.

Als je dit zo naast elkaar zet, dan vraag je je af hoe moeilijk het kan zijn om alleen te fietsen. Het stelt echt niets voor met wat sommige mensen nu voor hun kiezen krijgen. Toch zie ik iedere dag kleine groepjes fietsen. Gelukkig niet veel, maar wel te veel. Zitten we echt zo vast in wat we zelf willen dat dit ook nu belangrijker is dan doen wat nodig is voor anderen (en onszelf)?

Het verzoek om zoveel mogelijk binnen te blijven heb ik afgelopen week trouw opgevolgd. Het sluit ook aan bij mijn sterke behoefte om nu dicht bij mijn gezin te zijn. Tegelijkertijd vind ik het heerlijk om af en toe even een kort rondje te fietsen.

Wat ik wel mis is het bos, veel bomen hebben we namelijk niet in Edam. Op 5 km afstand heb je het Purmerbos, maar daar heb je weer geen gravelpaden. Dichtstbijzijnde plek voor gravel is voor mij Bussum. Dat is ongeveer 40 minuten rijden. En sinds een week vind ik dat ver. Te ver.

Gevolg is dat ik weer op de weg fiets. En op de weg is fietsen echt anders dan in het veld. Op de weg ben ik me meer bewust van de cadans van mijn benen. Op de weg moet je uiteraard ook goed opletten, maar je bent veel minder bezig met de weg voor je dan op een gravelpad. De weg is namelijk wel duidelijk, doorgaans mooi vlak en de bochten zie je uren van te voren aankomen. Zeker in Noord-Holland.

Die cadans van je benen is voor mij de essentie van fietsen. Ik vind het echt heerlijk. Dat eindeloze op en neer gaan van je benen. De variatie zit hem eigenlijk alleen in de cadans en de weerstand. Trappen voelt namelijk heel anders tegen de wind in dan met wind mee en ook heel anders op het vlakke dan bergop; maar die laatste twee smaken hebben we hier niet.

Voor mij dus even geen gravel de komende weken. Wel probeer ik iedere dag een uurtje te genieten van twee dansende beentjes op twee pedalen.

Ik wens je mooie ritjes toe op de fiets en hoop vurig dat jij en je naasten gezond blijven de komende tijd. En net zo vurig hoop ik dat iedereen zich aan de maatregelen en adviezen van de overheid houdt. Dan kunnen we het snelst weer samen genieten en samen mooie dingen doen. Maar voor nu dus pas op de plaats.

Het ga je goed.

Christiaan Warger