Nieuwe avonturen op de gravelbike

Onlangs heb ik voor het eerst een bikepacktour op de gravelbike gefietst. Helemaal 100% bikepacken was het niet, want mijn vrouw reed niet alle kilometers mee. De rest deed ze met de auto, dus hoefde niet alles mee op de fiets. Op dag 1 nam ik nog wel alles mee, op dag 2 de helft. En op dag 3 nog minder. Als het niet hoeft, dan toch liever geen tassen aan mijn fiets. Ook al merk je er weinig van zolang je met je kont op je zadel zit. Pas als je gaat staan gaat de zadeltas meedansen; jij op de pedalen, de tas met de fiets.

Wat wel 100% is, is genieten van gravel. En dat heb ik wel gemist na weken lockdown en alleen fietsen op asfalt. En om dan niet 1 dag te fietsen maar meteen drie volle dagen in de natuur; heerlijk! Het leven op de fiets is zo lekker eenvoudig. Genieten zo makkelijk en stressbronnen van het dagelijkse leven heel ver weg. Tel daar de rust en de schoonheid van de Achterhoek bij op en je hebt de formule voor een weekend genieten van iedere seconde van je leven.

Ook heel fijn, het coronavirus, de maatregelen, de censuur, de politiek, de mondkapjes. Het was er allemaal niet. Althans, niet in ons hoofd. In de sporadische auto die we tegenkwamen, had een enkeling een waarschijnlijk niet werkend mondkapje op in de auto. Een mondkapje dat ons herinnerde aan de tijd waarin we nu leven. Een mondkapje dat ons ook deed beseffen dat corona even heel ver weg was. En daardoor genoten we extra van alle ontspanning en van al het moois dat we tegenkwamen tijdens onze rondrit door de Achterhoek.

De teller van het aantal gravelroutes op de website staat inmiddels op 100. Dat zijn heel veel routes om te fietsen. Het aantal bikepacktours staat nu op 1. Dat zijn er heel weinig. En daar ga ik wat aan doen de komende tijd. Want even er helemaal tussenuit, dat is wel echt heel lekker. En ik denk maar zo dat ik niet de enige ben die dat zoekt en af en toe nodig heeft. Op naar het volgende avontuur dus! Maar dan wel 100% bikepack en dus alles mee op de fiets.

Ergens denk ik dat dit nog meer ontspanning geeft en het ‘even helemaal weg zijn versterkt’. Dat laatste triggert me nu ik dat zo opschrijf. De behoefte om weg te zijn. Weg van moeten, weg van stress, weg van verantwoordelijkheid. Even niets van dat alles. Om daarna weer van alles te moeten, alle verantwoordelijkheden weer te dragen en om daar weer stress over te hebben. We zitten er meteen weer middenin zodra we thuis zijn. Dat zou beter andersom kunnen. Af en toe heel veel moeten en stress organiseren in je leven om de rest van de tijd volkomen ontspannen te leven terwijl je doet wat nodig is. Net als tijdens een heerlijk weekendje fietsen in de natuur.

Christiaan Warger