Het einde is in zicht (van 2020)

Het was een gek fietsjaar met #ridesolo en graveltoertochten en koersen als onze eigen Amstel Gold Race die niet doorgingen. Maar vooral was het een heel naar en verdrietig jaar voor de mensen die heel ziek zijn geworden van het virus of met corona zijn overleden, voor de mensen die hun baan verloren en voor de bedrijven die op slot moesten. Ook leef ik mee met de ouderen die ineens wel heel eenzaam waren, de jeugd die niet naar school kon en nog steeds niet kan, met patiënten die in het ziekenhuis dreigbrieven ontvingen van idioten die menen dat deze mensen hun ziekzijn acteren en al die anderen voor wie het virus of de maatregelen grote gevolgen hebben.

Daarnaast moet ik bekennen dat ik veel kritiek had en deels nog heb op het kabinet. Inmiddels zie ik ook in dat ik onderdeel ben geworden van de polarisatie in Nederland. Al dan niet het gevolg van algoritmen die tot tweespalt leiden. Inmiddels zoek ik meer het midden op; het midden waar je weer iedereen kunt ontmoeten en waar respect beter gedijt.

2020 was het jaar van de grote dingen in het leven die op het oog belangrijker en fundamenteler lijken dan fietsen en de zoektocht naar gravelroutes. Vooral de eerste helft van dit jaar worstelde ik met dit gevoel. Tot ik me realiseerde dat juist fietsen in de natuur en in de buitenlucht heel belangrijk is, juist nu. De elementen opzoeken en de ruimte ervaren om te ontspannen, te genieten en alle zorgen even te parkeren. Tijdens een gravelrit bestaat heel veel namelijk niet. Op de fiets is er even geen Trump, geen corona en zijn er geen cijfers van het rivm. Dat is geen ontkenning. Het is even in een andere wereld zijn. Die van de aarde, van de wind, van de kou en die van regen en zonneschijn. Een wereld die ik diep koester en waar ik mij zeer thuis voel.

Iedere gravelroute is voor mij een kleine ontdekkingsreis; zowel fysiek, mentaal als geestelijk en spiritueel. Het is vooral de combinatie die iedere gravelrit zo mooi en waardevol maakt, waar afzien wat mij betreft volledig onderdeel van is. Fietsen mag pijn doen. Niet te veel en alleen als gevolg van diep gaan, van waterkou of als de regen even te veel is. Als we maar heel en gezond thuis komen.

Deze week fietste ik 150 km door de bossen van de Veluwe en over de diverse heidevelden die het gebied rijk is. Het was koud, de ondergrond soms robuust en glad, de route heel af en toe even technisch (vooral door smalle paadjes met boomstronken) met aan de horizon een prachtig winters zonnetje. En de rit deed een beetje pijn, met name door de temperatuur en de afstand. En juist vanwege al deze factoren maakte van deze langste rit van 2020 een perfecte afsluiter van een bewogen jaar.

Ik wens je een mooi, gelukkig en gezond 2021 toe met veel gravelkilometers.

Christiaan Warger