Genieten als vanouds

Ruim vijf jaar geleden reed ik mijn eerste gravelrit. Ik was meteen verkocht. Toch vond ik pas recent weer het plezier van het begin terug. Destijds maakte mijn hart bij ieder gravelpad een sprongetje (‘mag je hier ook fietsen?! Wow!’), nu ben ik blij dat ik ‘weer’ kan fietsen in het bos en geniet ik zoals vanouds.

Hoe dat komt? Soms moet je iets verliezen om het weer terug te vinden. Eind juni onderging ik een zware operatie en verloor ik mijn conditie en tijdelijk mijn fiets. Een paar maanden lang zag ik niet meer af op de fiets, maar vooral in bed. Hoofdzakelijk van de pijn, maar ook van het niet kunnen liggen. Dus slapen ging nauwelijks en werd een kleine nachtmerrie terwijl je wakker bent. En dan herstel je langzamer dan je zou willen.

Maar niet getreurd, sinds kort zit ik weer op de fiets en geniet ik weer volop! En dat was ik best een beetje kwijt. Niet alles, maar wel te veel. Zoals dat eigenlijk wel vaker gaat. Naarmate je iets vaker doet, verlies je iets van het begin. En dat iets kan groeien, tot je het doet omdat je het doet. Iets leuks wordt een gewoonte. Tijdens deze transitie gaat altijd iets verloren. Meestal iets belangrijks.

Je leeft steeds meer op de automatische piloot, tot het noodlot toeslaat en je plotsklaps verliest wat je dacht te hebben. Ineens weet je weer wat het was en vooral wat het betekende. Maar dan is het iets van gisteren en niet meer van vandaag. Maar soms kun je het terugvinden. En dan lacht het leven weer voluit.

Christiaan Warger